Υπάρχω!

 Γεννήθηκα μέσα από το θάνατο…

Θάνατο μιας αγάπης που ορκιζόταν ότι θα κρατήσει αιώνια.

Ένα σπερματοζωάριο που βρήκε εύκολα το δρόμο του...

Αυτό ήμουν και αυτό είμαι…

Ακολούθησα έναν δρόμο που χωρίς να ξέρω την αρχή του,

σαν κουτάβι με κλειστά μάτια, έφτασα γρήγορα στο τέλος.

Έχοντας άγνοια κινδύνου…

Κίνδυνος? Έλατε τώρα… μικρά παιδιά είμαστε να μας φοβίζουν με το ΄΄μπαμπούλα΄΄

που τάχα θα έρθει αν δεν φάμε όλο το φαγητό μας?

Εγώ απέχω από όλους τους φόβους…

Ίσως γιατί εγώ η ίδια είμαι όλη ένας φόβος…

Αυτό θα μου έλεγε ένας ψυχολόγος αν ζητούσα την βοήθεια του… που δεν την ζήτησα κι ας ένιωθα κάποιες φορές

επικίνδυνα καμπανάκια, να χτυπάνε μέσα στο κεφάλι μου…

Δεν φοβήθηκα λοιπόν ποτέ… γι αυτό και από νωρίς ρίχτηκα σε φώτα ανομίας…

Ξέρετε, εκείνα τα πολύχρωμα φώτα που αναβοσβήνουν με τέτοιο ρυθμό φωνάζοντας βοήθεια…

Εκεί ήμουν εγώ, με ένα ποτήρι στο χέρι… πάντα…

Γιατί αν θέλεις να έχεις να μιλάς σε κάποιον που δεν θα σε μαρτυρήσει ποτέ, αυτός είναι μόνο το ποτήρι σου..

Με ότι περιεχόμενο έχει μέσα… μαύρο, άσπρο, κόκκινο, αθώο η ένοχο…

Έτσι κι εγώ μιλούσα και τα ξέρναγα όλα σε αυτό, κάθε βράδυ.

Και μετά πήγαινα και ξέρναγα αυτό που με πότιζα σε βρόμικες τουαλέτες

που σε προδιέθεταν για εμετό, ήθελες δεν ήθελες…

Και περνούσαν οι μέρες βασανιστικές και όμορφες.

Μεγαλώνοντας, θυσιάζοντας μυαλό και σώμα, γέμισα νύχτες ατέλειωτες με βάσανα ανομολόγητα

και εγκλήματα ομολογημένα.

Κι όλο έπεφτα κι όλο έκλαιγα κι όλο αναθεμάτιζα τύχη και μάνα που υπήρχα.

Υπάρχω… τι λέξη κι αυτή… Υποβαθμισμένη Πατρίδα Αναρχικής Ροής Χωρισμένη Αιώνια!!!

Έτσι είμαι… πατρίδα χωρίς σημαία η σημαία δίχως πατρίδα?

Ούτε ξέρω…

Κοιτάζοντας στο καθρέφτη μου, το μόνο που απαντά στις ερωτήσεις των ματιών μου, είναι μόνο

οι ρυτίδες που όλο βαθαίνουν… έτσι για να έχουν δίοδο τα δάκρυα να κυλάνε…

Γαμώ τη τρέλα μου την κληρονομική…