Γεμίζω στιγμές,
το ημερολόγιο πένθους.
ημερομηνίες δεν θυμάμαι
και δεν έχουν σημασία.
η χάραξη του πόνου
δεν στέκεται πάνω σε ημερομηνίες,
αλλά μόνο σε στιγμές...
στιγμές που δεν έζησες εσύ...
αλλά ο άλλος σου εαυτός...
αυτός που δεν εννόησε
και έτσι δεν κατανόησε...
ο άλλος που δεν καθρεφτίζεται σε καθρέφτες ματαιοδοξίας,
ούτε μπογιατίζεται από χρώματα έξαψης...
ο άλλος που με πονά, που δεν είμαι εγώ,
για να μπορώ να αντιπαλέψω το σπαραγμό της λήθης!!!!
το ημερολόγιο πένθους.
ημερομηνίες δεν θυμάμαι
και δεν έχουν σημασία.
η χάραξη του πόνου
δεν στέκεται πάνω σε ημερομηνίες,
αλλά μόνο σε στιγμές...
στιγμές που δεν έζησες εσύ...
αλλά ο άλλος σου εαυτός...
αυτός που δεν εννόησε
και έτσι δεν κατανόησε...
ο άλλος που δεν καθρεφτίζεται σε καθρέφτες ματαιοδοξίας,
ούτε μπογιατίζεται από χρώματα έξαψης...
ο άλλος που με πονά, που δεν είμαι εγώ,
για να μπορώ να αντιπαλέψω το σπαραγμό της λήθης!!!!
Υπέροχες σκέψεις!Ο πόνος δεν έχει γενέθλια... εμφανίζεται ξαφνικά κι απ΄ το πουθενά, αλλ΄ έχει όμως ημερομηνία λήξης... δεν έρχεται μόνος του, αλλά τον φέρνουν άνθρωποι.Στο χέρι μας είναι(ή μάλλον στο μυαλό και στην καρδιά μας) να τον καταστήσουμε ανενεργό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρούμενο απόγευμα να περάσεις!:)
Υ.Γ.:Αν θέλεις χαρά μου, βγάλε το spam στα σχόλια, γιατί(παρότι φοράω και τα γυαλάκια μου χιχιχι!), δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω!