Αναπολώντας...

Αναπολώντας την χαμένη νιότη,

τα απογεύματα καθισμένη στο μπαλκονάκι σου,

ακουμπώντας τα χέρια  και το κεφάλι σου στα κάγκελα,

ανόρεχτα βλέπεις τα αυτοκίνητα να περνούν.

αφουγκράζεσαι νεκρές ανάσες,

στεγνώνεις φτυσίματα στην άσφαλτο,

και μετράς ώρες να φύγει και η σημερινή μέρα.

γυναίκα που πόνεσε για να αντέξει...

γυναίκα που άντεξε για να πονέσει...

που δάκρυσε κρυφά,

που έσκυψε το κεφάλι,

που κατάπιε προσβολές,

που δεν γεύτηκε χαρές,

που το χύσιμο παρέμεινε κολλημένο 

στο μέσα μυαλό της και όχι στο σώμα της,

γυναίκα ηρωίδα που γέννησε

ανάθρεψε, και στάθηκε στο ύψος των περιπτώσεων,

χαμηλώνοντας σαν κλωνάρι το δικό της.

που γαλουχήθηκε με πρέπει και μη,

που ένιωσε την αγάπη μόνο σαν φιλμ νουάρ,

που κατέληξε τώρα να είναι μόνο

μια κουρασμένη ματιά στα θλιβερά απογεύματα,

και που το όνειρο της, είναι να φύγει αθόρυβα....

για να μην ενοχλήσει κανέναν και το έχει βάρος

 στο μακρινό της ταξίδι....