Αφόρισα απ΄ τον άμβωνα 

τις Κυριακής τα λόγια

κατάρα είσαι που γυρνά,

 σαν μύγα υστερική.

μες τους διαδρόμους του μυαλού

μπήκα για να σκουπίσω,

να διώξω κάθε ψέμα σου

που ΄κανε κατοχή.

έχει σταθεί η λύπη μου

σαν δάκρυ από σπουργίτι

και φώλιασε στο στήθος μου

στην άκρη να κρυφτεί...

μπήγω βαθιά τα νύχια μου

για να το ξεριζώσω

κι αν θέλεις, φίλησέ με

να κλείσει η πληγή...