Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Φωνάζεις τ΄ όνομά μου τις νύχτες,
αλυχτάς σε ξέφωτα προσμένοντας.
δεν με έχεις και πονάς...
εκεί που γέρνεις, εγώ υπάρχω!
ρίζα βαθιά, σε χώμα που νερό δεν ξέρει.
καράβι σε δρομολόγιο άγονης γραμμής,
που μεταφέρει ελπίδα.
και εσύ ατσάλι
που ένα μου φιλί το λύγισε...

1 σχόλιο:

  1. Τις νύχτες με καλείς και με προσμένεις
    σκούζεις στα ξέφωτα, δε μ’ έχεις και πονάς
    μα υπάρχω δίπλα σου εκεί που γέρνεις
    απολαμβάνω το μαρτύριο που περνάς.

    Μπορεί να ήσουνα ατσάλι
    κι εγώ να ήμουνα γυαλί
    μα μάταια στο ρακογυάλι
    ψάχνεις το λάγνο μου φιλί.

    Μες σε λιθάρια άνυδρα ριζώνω
    είμαι βαπόρι μίας άγονης γραμμής
    ελπίδες σε λιμάνια ξεφορτώνω
    στους προδομένους δίνω μάθημα ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή