Hotel

Ηotel χωρίς όνομα...άλλωστε τι σημασία έχουν τα ονόματα?

όταν κουρνιάζεις την δυστυχία της ψυχής σου σε γωνιές με αποτσίγαρα ξεχασμένα,

σε σεντόνια που ποτίστηκαν απο χυμούς του κορμιού και άλλαξαν χρώμα, σε μάταιες προσπάθειες για να ξαναβρούν το χαμένο τους λευκό...

εκεί που η προστυχιά φυλακίζεται πίσω απο μισόκλειστα πατζούρια, διπλοκλειδωμένες πόρτες και σιγανούς αναστεναγμούς.

τυλίγεις την ηδονή σου, σε σελοφάν γωνιακού ζαχαροπλαστείου που  έχει πάρει αποφορά...

μια ζωή ηδονοβλεψίας στις ηδονές άλλων.

παρατηρητής ανατριχιαστικής απελπισίας.

ρουφάς άπληστα για να κορέσεις την πείνα σου.

πλαγιάζεις ξεδιάντροπα με κορμιά χωρις νου, για να νικήσεις το φόβο της μοναξιάς σου.

δίχως τίμημα...

Hotel χωρίς όνομα...απόψε θα το βαφτίσω με όνομα καταραμένο της οικογένειας των Ατρειδών!