Μετρώ χρόνια χαμένα.

δάκρυα ποτάμια

πόνους καντάρια

και ενταφιασμούς.

τάφοι σε στρατιωτική σειρά,

σε χωράφι άγονο,

άχρωμο και εγκαταλελειμμένο,

που του έδωσα ζωή, θάβοντας τα πολυτιμά μου.

και κάθε πρωί που χαράζει η μέρα,

η ίδια αγωνία...

αν θα βρω μαργαρίτες, να γεμίσω τα πικραμένα ανθοδοχεία τους.