Απόγευμα

Αυτή η ιδιαίτερη μυρωδιά του βούρκου,ερεθίζει τα ρουθούνια μου...

τα μελαγχολικά απογεύματα, που η πίκρα δεν χωράει πουθενά.

δυτικά, σ αυτή τη λωρίδα πίσσας που βίασε την θάλασσα, αποξηραινοντάς την, με τα χέρια μπλεγμένα πίσω  στην μέση, χαράζω με την σκιά μου, βήματα απόγνωσης...

κουβεντιάζοντας με την αγριάδα που ξεπροβάλλει, αυθαίρετα στην άκρη, μαρτυρώντας ότι κάτω υπάρχει ακόμη Ζωή...

ο ήλιος χαμηλώνει...και ετοιμάζεται για την θεαματική βουτιά του, στα ήρεμα νερά της λιμνοθάλασσας.

διακρίνω Ζωή και εδώ να ξεπηδά...

παντού Ζωή γύρω μου...

μέσα μου δεν υπάρχει...