Η απεραντοσύνη της θάλασσας, μοιάζει με την απεραντοσύνη της τρέλας μου.

και οι δυο ανταμώνονται και χαιρετιούνται.

η πρώτη, χωρίς μνήμη και η δεύτερη, με μνήμη κακιά.

απόηχος ενός γέλιου μεσημέρι Κυριακής.

ανάμεσα σε ήρωες και στοιχειά.

δανεικη Ζωή γεμάτη πίκρα.

ζητιάνος εραστής σε λαϊκά καφενεία,

με κορεσμένους ξεφτίλα ανθρώπους.

ένα φιλί απαλό, σε λαιμό ενός σώματος ,που γυρεύει ν' αγαπηθεί.

όχι από πολλούς ,μα από τον έναν.

τελετουργία εξευμενισμού της τρέλας.