Ξύπνησα απένταρη.

με σώμα βαρύ,με πρόσωπο ωχρό,

σύρθηκα έξω απ' το καταφύγιο.

ο αέρας δεν μου έλεγε τίποτα παρόλο που πεισματικά έκανε σημαία τα μαλλιά μου.

οι δρόμοι ίδιοι,τα ίδια βήματα για την ίδια κόλαση και σήμερα.

τηλέφωνα βουβά,ούτε στέλνουν ελπίδα,ούτε λαβαίνουν.

άλλη μια μέρα που στο ξεκίνημά της, καθρεφτίζεται το τελείωμα της...