Κρύφτηκε η πίκρα σ ένα καπηλειό...

πέρασα απ έξω διψασμένη...

το θολωμένο βλέμμα μου στάθηκε στην γωνιά του...

μια καρέκλα αδειανή σαν την Ζωή μου,με κάλεσε.

δέχτηκα και κάθισα...

πάνω σε αποτσίγαρα,αποφάγια και λόγια μεθυσμένα...

κι  ήπια την πίκρα μονορούφι....