Ο ίδιος χώρος ξανά.
με τον ίδιο ρυθμό ανάσας,
βρώμα από χνώτα ποτισμένα με οινόπνευμα
και μάτια ραγισμένα από εφιάλτες.
ίδιο τραγούδι για όλους,
ξεχωριστή σκέψη για το καθένα...
διψασμένος ο φίκος...ειρωνεία σ ένα χώρο που τα πάντα είναι υγρά.
ρέει άφθονη η μπύρα,
το ούζο,
η ανάγκη για αγάπη,
οι πικροί αναστεναγμοί...
και το καζανάκι....
που τρέχει σαν αποβολή ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
τα πάντα ίδια και όλα αλλιώς!
η ίδια ευθύνη,
η ίδια μύγα,
η ίδια ερημιά.
παραφωνία...η μαυρισμένη λάμπα,
στο γεμάτο αράχνες ταβάνι,
που τρεμοπαίζει,
φωνάζοντας,
΄΄σβήνω΄΄...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου