Εξόρισαν οι μοίρες τα τζιτζίκια απ΄ το καλοκαίρι μου.
τα ψίχουλα που σκορπίζω στο μπαλκόνι μου,
είναι ανέπαφα.
χιλιάδες περιστέρια στο φοίνικα, στην αυλή μιας παλιάς αίγλης,
κι όμως φτερούγισμα δεν πιάνει το αυτί μου.
ο καφές παγωμένος,η ματιά κουρασμένη
και στο ραντεβού απουσία.
βυθίζεται η σκέψη μου στο πηγαινέλα των μυρμηγκιών...
υπνωτίζομαι να αναπνέω!