Χάραμα στον εφιάλτη.
δίχως σκέψη, δίχως φόβο,
με την υποχρέωση της ζωής,
καλά γαντζωμένη πάνω σου.
η άνοιξη παραληρεί στο διάβα σου
και συ μοναχική και αφόρητη,
κλείνεις τις μυρωδιές τις γης
σε μακιγιαρισμένες βλεφαρίδες,
αφού η όσφρηση σου,
είναι αιώνια σφραγισμένη.
και ανατέλλεις συνεχώς...
κάθε πρωί, ξυπνώντας απ΄ τη δύση σου,
που μοιραία επιλέχτηκε...
και σεργιανίζεις, στραγγαλίζοντας
νεύματα και ψιθύρους,
γιατί σταυρώθηκες στην ακοή εκείνου
και μόνο...
ριγείς, στη θύμηση της ανάσας του
και σκοντάφτεις σε αγκαλιές
μιας γέννησης, χωρίς κυοφόρηση.
και φλέγεται η σάρκα σου
και υγραίνεται το είναι σου
και το χρώμα του κερασιού,
απλώνεται πάνω στα μαγουλά σου
ξεδιάντροπα...