Στον μεσοπόλεμο της αγάπης

ξύνω δέρμα, μαλλί, νύχια και ζωή

και μπαίνω ξυπόλητη σ άγνωστο τάγμα...

 Σέρνεται πάνω στα έπιπλα και στους τοίχους η σιωπή

σκοτάδι η ζωή στο πριν και το τώρα

και ξαφνικά ανασηκώνεται η αγάπη

και ανάβει το φως!

Έπαψε πια και το τριζόνι,

μοιρασιά στη σιωπή...

 Λασπωμένος  δρόμος...

 και  το  μπουρίνι  στη  ψυχή , 

μαρτυρά,

ειωθότων  τέλος...

 Η Ζωή είναι ΛΙΓΗ...και ΛΗΓΕΙ...

 Θέλω να τρέξω με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο πάθος

 μα εσύ έχεις από χρόνια κολλημένο το πόδι στο φρένο...

 Που θα μπορέσουν να κρυφτούν

τόσες λέξεις και συναισθήματα

μακριά από τα χείλη μας...

Μέσα σε τυφλές εικόνες ψάχνω σκιές...

μέσα στις σκιές αναγνωρίζω εικόνες...

στην αναγνώριση αισθάνομαι συνήθεια...

στη συνήθεια μου νιώθω έρωτα...

στον έρωτα αντικρίζω ερείσματα...

στα ερείσματα βλέπω Φθινόπωρο...

 Τρεμόσβηνε σαν φλογίτσα αδύναμη η ηδονή μέσα μου...

Μέχρι που την έβαλες στο στόχαστρο!!!

Αλυσοδεμένο συμβόλαιο με υπογραφή

τη θλίψη στο βλέμμα ενός παιδιού...

 Ενδόμυχη παραίτηση από την ηδονική συναναστροφή.

κουρνιάζει μέσα μου το άλλοθι...

Τόσος κόπος για έναν θάνατο...

 Η μορφή διαπλάστηκε μέσα στη σύγχυση

και στις ακίδες των χρόνων που πια δεν μετριούνται...

δεν εξημερώνομαι πλέον...

 Σ  ένα  κήπο  ξεραμένο  περιμένω  να  ανθήσω

θυμάμαι  πως  ζητούσα  μια  αγκαλιά....

δεν  έδωσα  απάντηση  όμως  στο ΄΄Μ  αγαπάς?΄΄...

 Πόση ευτυχία κρύβεται μέσα σ ένα ψέμα!!!

 Παρατεταμένη διάθεση πένθους χωρίς νεκρό

θα σε συναντήσω αγκαλιάζοντας τον κορμό του λάθους μου

που ρίζωσε προς τα πάνω...

 Νεκροφόρα η μνήμη

 κουβαλά το κουφάρι του έρωτα

και δεν ησυχάζει...

 Ζευγαρώνουν και κρυφομιλούν τα ξόδια κάθε βράδυ

μα είναι αργά για να καλύψεις τη συνωμοσία...

 Κάποτε έγραφα ποιήματα για σένα...

Αν τα θυμάσαι, θα τα απαγγέλλεις στην γειτονιά των αγγέλων πια...

Καλό ταξίδι να έχεις αγάπη παλιά μου...

 Έπλαθες το πηλό σου αργά αργά

του έδινες σχήμα ακαταλαβίστικο

σε κάτι που θέλει ταχύτητα εσύ αργοπορούσες

έκανες τον πηλό ιστό , χτίζοντας σαν αράχνη και συνέχιζες

ύψωνες το ΄΄τίποτα΄΄ και χαμήλωνες το ΄΄πάντα΄΄

φανερώνοντας κάποια στιγμή την ασχήμια του...