Χαμηλώνεις τα τρομαγμένα μάτια σου

πόσο λανθάνεις φως μου... 

 

Στην ασφάλεια του αυτοσχέδιου καταφυγίου σου

κλείνεις στόμα μην γευτείς τις ηδονές,

αυτιά μην ακολουθήσεις τις σειρήνες,

και μύτη μην αναπνεύσεις τη ζωή .

άτεχνος στο παιχνίδι του έρωτα,

κείτεσαι νεκρός...

 Και πως απόψε να σε δω

με σκοτεινό φεγγάρι

στην έκλειψη τον έρωτα

μαζί του θα τον πάρει... 

 

 Καρτερώ...γεμίζει το φεγγάρι 

και η υπόσχεση κρατιέται από το ένα μου νύχι...

Εξωραϊσμένος ισοβίτης, νοσηρή σκέψη

προς το όψιμο ταξίδι...

στα ρημαγμένα υποστυλώματα κρατώ την ένωση

πότισε ο καπνός σου τα πάντα γύρω μου

και μου έφερε ξανά εκείνη... 

 Έξι ώρες που ρούφηξα Ζωή!!!

Δαιμονισμένος άγγελος, λυτρωτής,

μαύρος ιππότης του ονείρου,

καταθέτεις στα πόδια μου την άχρηστη πανοπλία σου,

παραδομένος... 

 Και κατάρα να είσαι 

εγώ θα σε κάνω Ευλογία! 

 Κλείνω τα μάτια

δεν περνάει ο χρόνος

δεν με προσπερνάς εσύ...

αναδύεσαι σε όλα τα όνειρα

 και  ξεδιψάς την ματαιότητα...

 Την ώρα της παράκλησης,

το παιδικό χεράκι, έψαξε το δικό μου

κι ήταν σαν να μου απαντούσε η Παναγιά.... 

 Σαν πόρνη στέκομαι στη γωνιά μου

 περιμένοντας να τη διαλέξει το βλέμμα σου

τέφρας σωροί γύρω μου

κι η μηχανή σου μαρσάρει αγριεμένα...

Γλιστρούν τα δάχτυλα στους άδειους κροτάφους που από νωρίς γυμνωθήκαν αποκτώντας μεγαλείο...

 έπειτα, χαϊδεύουν αυτή τη βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο, ανάμνηση για τα όχι που είπες...

και ακουμπούν τις συνεχόμενες πλάι στα χείλη, σημάδι ότι κάποτε γελούσες πολύ...

κατηφορίζουν στο πηγούνι, που σκλήρυνε από την ένταση του χεριού σου, κάθε φορά που το ακουμπούσες σαν φάρο για να σκεφτείς και να αποφασίσεις 

αγγίζουν απαλά στο στήθος το χαλαρωμένο δέρμα, που πια στην πίεση δεν επανέρχεται και όμως αναριγά ακόμα στο χάδι

τι ψάχνεις? με ρωτάς

τίποτα, σου απαντώ...απλά ιχνηλατώ τη ζωή σου! 

 Δεν ράγισε κανένας καθρέφτης απέναντι στο είδωλο...

 Η αξίωση της αγάπης πόσο φθήνυνε...

 Αποτυχημένη διαίρεση ανάμεσα σε αυτό που θυμάμαι και αυτό που ξέχασα...

Υπό κατοχή ενέργειας βρίσκεσαι απλά στα θαμμένα...

δεν το καταλαβαίνεις και ξεγελάς το είναι σου διασκεδάζοντας ανούσια...

κι όμως...η οσμή της σήψης σου φτάνει πολύ μακρυά...

στωικά περιμένεις να σου τοποθετήσουν το μάρμαρο με το σταυρό...

Ανεξέλεγκτα, άβουλα, ασυνείδητα, ένα μίζερο ανθρωπάκι εκτίθεται στη ζωή καθημερινώς...

μια μικρή έχιδνα που ενώ βάσταζε στο στόμα τον ουράνιο άρτο

κίνησε τη διαδικασία της προδοσίας.

Την αχαριστία, ακολουθεί η ξεδιαντροπιά  είπε κάποτε ο Ξενοφώντας!

 Έμεινες στο ΄΄ΕΓΩ΄΄

και δεν με συνάντησες στο ΄΄ΕΜΕΙΣ΄΄

 Αυτοσχέδια έκρηξη στο λιόγερμα αυτό το άχ σου!

 

Φάε από παντού

ξέσχισε σάρκες

τάισε το ΕΓΩ σου! 

Μα το βογκητό μέσα σου

θα ρθει μέρα που σαν βρόγχος θα σε πνίξει...