Ήρθα σε ρήξη με το σώμα...

στη τελευταία στροφή ενός τραγουδιού, παρέδωσα την αγάπη

τώρα το αύριο, θα είναι απλά μια ακόμη ημέρα...

 Παίζει το φως μέσα στη πάχνη

τρυπώνουν άγριες σκιές

ψάξε βαθιά, σκύψε και βρες

της ερημιάς σου την αράχνη...

 

 Ριζωμένο σώμα

 μες τη συνήθεια της ζωής

με μόνο απάγγειο

 τα κρυμμένα νοήματα

 στους ύμνους της Παναγίας.

 Ιδανική θλίψη, άλλαξες κατοικία

 και μες το γιόμα καλοκαιριού ριζώθηκες...

 Σωπαίνουν τα νερά καθώς κυλούν

λυπούνται που δεν ποτίζουν χώμα....

 Γέρνει το σώμα και η ματιά, θέλει για να τρυπώσει

να φτάσει μέσα στη καρδιά ,να μείνει να κλειδώσει...

 Στον  άξονα  σου  η  εκτροπή  του κόσμου συνεχίζεται...

 Κυλά η ζωή πλάι σ ένα γιασεμί, ένα περιστέρι και ένα βιβλίο...

Και τα τρία έχουν πάψει από καιρό να μυρίζουν...

Μοναχός και πικραμένος σε μέρα τιμής και νίκης, χύνεις τα ερωτηματικά σου σ ένα φλιτζάνι που φιλοξενεί ένα πρωινό κατακάθι και περιμένεις... 

Η καρδιά σου δεν μπορεί να συλλάβει το μήνυμα των κρατικοδίαιτων εγκεφάλων. Οι θυσίες διαβάζονται πλέον στα μυθιστορήματα και οι αξίες προσπερνιούνται παραδειγματικά...

Δεν θα πέσουν φώτα πάνω σου, δεν θα ακουστούν λόγια ευγνωμοσύνης... Τα χρόνια της αναμονής σε βρίσκουν ζωντανό σε δύσκολους καιρούς σαν τότε, αλλά ο κινητήριος μοχλός της ανθρωπιάς δεν λειτούργησε... 

Δίπλα σου ένα παιδί κάνει παράδοση φαγητού στο γείτονα, και εσένα κάποιος αδιάφορος κύριος σου παραδίδει ένα παράσημο ανδρείας...

 Στη δική σου Ανάσταση αρχίζουν τα Πάθη για μένα...

 Αναδύομαι από έναν υπότροπο βάλτο,

μιλώ με ευνουχισμένες λέξεις

σε ανθρώπους που ασελγούν στα νοήματα τους.

συγκεκριμένο το Εγώ, φθείρεται σε απόκρυφες αισθήσεις.

κάθε βράδυ μπροστά στο καθρέφτη μου

ψηλαφώ τις ουλές της ύλης

και μετανοιώνω...

 Λησμονημένη θυσία, δεν γίνεται!

χρόνος που γυρίζει πίσω, δεν υπάρχει!

κρίκοι σε αλυσίδα που μεγαλώνει το μήκος και το βάρος της,

Άχραντο μυστήριο!

 Νικημένη απ΄την αλήθεια

χέρια δεν βρίσκω, να παραδοθώ...

 Σφραγίστηκε μια ακόμη ημερομηνία...

τέλος δεν έχουν οι θύμησες!

επαίτης μιας ελπίδας, στις επετείους της ζωής μου!

 Περιφέρω το φόβο μου σε σκοτεινά δρομάκια

δίχως ίχνος ζωής

ξενυχτάω στα σκαλιά από άδειες ταβέρνες ερμητικά κλειστές

δίχως φωνές και μουσικές

και στην ανατολή σου θεέ, κάνω το σταυρό μου και συνεχίζω

θα ζήσω υπερβολικά πολύ....

 Κάθε απόγευμα έρχεσαι στο παράθυρο,

κάθεσαι στο περβάζι και κοιτάς μέσα στο δωμάτιο

ψάχνεις να με δεις...

βηματίζεις πάνω κάτω ανήσυχο 

και δεν φεύγεις ακόμη κι όταν η κουρτίνα κλείνει...

για μένα είσαι η ψυχούλα της που αγωνιά...

για άλλους ένα ενοχλητικό περιστέρι...

 Αυτή η κατεβασιά του χειμώνα, ας φέρει τη λύτρωση!

 Αναμονή, αδιάφορη από όλους

γραμμένη σε μια λίστα που θυμίζει εξάγνιση απ το πάθος

και η ζωή όλη τοποθετημένη σε χέρια άγνωστα,

 που ικετεύεις να μη κάνουν λάθος

την κρίσιμη στιγμή...

 Σκίζω πέπλα να δω  μορφές

ζώντων, θανόντων, αγίων και αμαρτωλών

δεν ξεχωρίζω πρόσωπα...

Άτιμη σχιζοφρένεια!

 Ιερό χρέος

να γεμίσω το καινούργιο κενό...