Τα μυστηριώδη στοιχεία της ευτυχίας,
παρέμειναν μυστηριώδη.
και η διαβολεμένη απώλεια,
μου αχρηστεύει μεθοδικά,
κάθε μου κύτταρο...

Περνοδιαβαίνω μέσα σου,
τρυπώνω σαν τη σκόνη.
καίει η φωτιά τα σωθικά
τη νύχτα ερημώνει...

Κρεμιέμαι πάνω σε μια άγονη υπόσχεση.
τα μάτια σου πηγές,
που σκορπίζουν το νερό.
διψώ και δεν μ΄ αφήνεις
τα χείλη μου να βρέξω...
με ταχτοποιείς σε ράφι ερημιάς,
κούκλα δίχως μιλιά και σκέψη,
ακίνητη κι αγέλαστη...

Σταμάτησε η σιωπή στους δρόμους.

κάποιος ύψωσε κάγκελα γύρω της...

αντίλαλοι και βήματα διαβάζουμε τη μνήμη.

ψυχή αγάπης, αγρυπνά, κάποια πολιορκία

κουρσάρου που δεν στάθηκε, 

δεν έριξε ένα βλέμμα,

αλλά έριξε στη πόρτα της

του χρόνου τα στιχάκια...

Ξεφλουδίζω τη μοίρα μου

και με τις φλούδες φτιάχνω κολάζ παραμυθιών.

πάντα ήμουν ο κακός....

δικαίωση δεν υπήρξε ποτέ στο παραμύθι μου.

μεσοστρατίς στοιχειό, που άφηνε έξω από τις πόρτες

ακονισμένα μαχαίρια.

και κάποιος δούλος της αγάπης,

τα μάζευε για την συλλογή του...

Εδώ συναντιόμαστε....

ξεφεύγουμε από το όνειρο

και βουτάμε στην πραγματικότητα

της φαντασίας μας.

σου διαβάζω τα ποιήματα που σου αρέσουν

και εσύ μου κεντάς  χάδια ακροδαχτύλων,

στο ερημωμένο μου κορμί.

υψώνω τα μάτια στον ουρανό

και προσεύχομαι σιωπηλά...

και εσύ,

ανάβεις μοσχολίβανο και γίνεσαι Θεός μου!

Απόστασα...

η νύχτα υφαίνει πάλι καημούς.

τα μοιρολόγια σου πληθαίνουν...

αύριο ίσως νικήσω...

μα, αν πάλι χάσω, να το θυμάσαι...

βαθαίνω μέσα σε δάκρυα και φιλιά.

Βγαίνω πάλι στης νύχτας την αστροφεγγιά να τραγουδήσω.

φάλτσα φωνή, που ξορκίζει το κακό.

πονάω ν΄ ακούω τ΄ αβάσταχτα τραγούδια των αηδονιών.

στάζουν μέσα μου, μαρτύρια.

βαθαίνει η χαρακιά στην πλάτη μου.

κρίμα που δεν την βλέπεις...

στέκεσαι αδύναμος,

κρυμμένος μέσα σε φυλλωσιές

και μετράς μέρες σαν φαντάρος.

γυμνώνουν οι σκιές το όνειρο

και το στέρνο σου γέμισε χιόνι...

τίναξε απ΄τους ώμους σου, την αμφιβολία.

έλα, να πεθάνουμε μαζί!

Της απουσίας σου έχω το σχήμα.

μέτοικος στο κορμί μου γίνε...

δεν θα πονέσεις.

ζυμώθηκαν μ΄ αφέλεια τα ψέμματά μου...

Τους επιδέσμους των ματιών μου έλυσα.

χάθηκα στο φως σου!!!!

Ανακυκλώνεις ορφάνιες,

ντάλα μεσημέρι.

παίρνεις το φτυάρι σου

και χτυπάς πόρτες.

παρατεταμένο αλύχτημα,

που νύχτα δεν γνωρίζει.

επέζησα...

για να μπορώ να γράφω για σένα!

Κ Κ

Ο ίσκιος του δέντρου δεν ήταν για απάγκιο.

ήταν απόφαση καρδιάς, που πάρθηκε το γιόμα.

καθώς γευόταν ο ουρανίσκος τον τελευταίο καφέ,

το μυαλό έπαιρνε τις επικίνδυνες στροφές.

δεν ξέρω αν έτρεμε το χέρι σου...

δεν γνωρίζω αν κύλησε το δάκρυ σου...

αφουγκράστηκα μόνο το αχ της ψυχής σου,

και γέμισε η ματιά μου απεραντοσύνη θάλασσας,

βλέποντας την ίδια εικόνα που είδαν τα μάτια σου.

κι αυτή η απουσία... τροφή για το αύριο των λέξεων.

΄΄εδω βρήκε την γαλήνη με μια σφαίρα στη καρδιά΄΄

έτσι γράψανε, χέρια που δεν γνώριζαν,

μάτια που δεν δάκρυσαν,

σκέψεις που δεν κύλησαν,

στόματα που δεν αναστέναξαν.

έτσι γράψανε απλά.

με λόγια που στάξαν μόνο αδιαφορία,

για έναν ακόμη ΄΄αλλιώτικο άνθρωπο΄΄

έκανες σφαίρα την αγάπη και ταξίδεψες.

τραγική ειρωνεία...

κάτω από ένα δέντρο που έχει την ονομασία,

ευκάλυπτος ο ΄΄σφαιρικός΄΄!!!

Στο πρωινό ξύπνημα...

επιδερμικές φαντασιώσεις.

ανοίγω το όνειρο,

να σε αντικρίσω.

ξαναψάχνω τις πλημμύρες σου...

είναι όλες εδώ!

Στην βελούδινη ευαισθησία σου,

ακουμπώ τις ενοχές μου.

αυτοεξορίζομαι.

η επιθυμία σου για τη ζωή μου,

στρατεύματα αγγέλων μου στέλνει!

δεν ανησυχώ πια για μένα...

Αδιάψευστος

Ιππότης

Ελευθερίας

Σάρκα μου,

αποτεφρωμένο κάρβουνο

που παραδίνεσαι.

ψήνω ψωμί της νοσταλγίας

και σε καρτερώ...

μην αφήσεις το χειμώνα

να μ΄ ακουμπήσει,

πριν το χάδι σου...

Σήμερα, έσκυψα στο αλωνάκι μέσα μου.

θα βγω απ΄ το καμίνι των συμβιβασμών.

έχω ανάγκη, ακόμη ένα ηλιοβασίλεμα!!!!

Ρυάκι ο ιδρώτας σου,

υγραίνει τις σκοτεινές γωνίες

του κορμιού σου!

άστο να κυλάει...

θέλω να βυθιστώ μέσα του 

και να χαθώ!

Αχέροντας

Στο ποτάμι των νεκρών,

γυμνή κολύμπησα...

πάγωσα καρδιά και σκέψη

και ξόρκισα την ιδέα του θανάτου.

βαπτίστηκα ξανά

και ζήτησα Αθανασία!

Ηγουμενίτσα

Ξύπνησε η πόλη που δεν κοιμήθηκε ποτέ!

κι εγώ, που δεν σκεπάστηκα στο βράδυ μου

με την δανεική σου ανάσα,

σκορπίζω τις αισθήσεις μου στον ανήσυχο δρόμο...

θαρρώ πως τις σκουπίζει τώρα,

ο ιδιόκτητης καφέ, απέναντι στο πεζοδρόμιο,

μαζί με τα πεσμένα φύλλα των δέντρων...

Δωμάτιο 115...

γωνιακό και ξένο.

χώρεσα την ανία μου,

σε δυο τετραγωνικά μπαλκονάκι,

κοιτάζοντας χωρίς σκέψη,

 σκεπτόμενη δίχως μάτια.

Πάνε κι έρχονται καράβια.

κουβαλάνε ψυχές, ανάγκες, όνειρα.

στη φασαρία τους, προσπαθώ να μαντέψω,

αποχαιρετισμούς

και αίτιες...

Αισθήσεις της αναισθησίας σου.

υπογράφεις, με κόκκινη γραφή

και αποχωρείς

δεν περίμενες...

λίγο ήθελε, να γεμίσει το φεγγάρι...

Περνάω συρτά από το συρματόπλεγμα της ζωής μου.

ελαφίσια βήματα στο ναρκοπέδιο,

κόβουν την ανάσα.

θα το περάσω... 

κυκλώνομαι από κοράκια,

που λαχταρούν την λεία τους.

έγινα αρχαιοκάπηλος εξαιτίας της αγάπης σου...

κλέβω και ψάχνω να θάψω λίρες καλοσύνης

και πετράδια υπομονής! 

Στο κοιμητήριο,

παρέα με έναν τζίτζικα,

μήνα καλοκαιριού,

διαμορφώνω το αύριο...

να χωρέσει το όνειρο

που δεν υλοποιήθηκε στο χθες,

και χαλά την ηρεμία κηφήνων 

για το σήμερα!

Μετράω απώλειες σαν κέρματα σε παγκάρι εκκλησίας.

γέμισε η ατζέντα μου με τηλέφωνα πεθαμένων.

τα καλώ τις ώρες που βραδιάζει, μα κι αυτά είναι νεκρά...

δάκρυ στο δάκρυ, μεγαλώνω τη γέφυρα του χαμού,

ανάμεσα σε δυο ποτάμια που περιμένω να σμίξουν.

και εσύ την ώρα που θα την διαβαίνω,

πέρνα με το ποταμόπλοιο της συγνώμης απο κάτω,

και μ άσπρο μαντήλι,

αποχαιρέτα με!

Ημίγυμνος περπατάς στο σοκάκι,

σέρνοντας βήμα και ψυχή.

πεθαμένη στο μπράτσο σου

η καρδιά με το βέλος,

που κάποτε σε κάρφωσε.

βλέμμα στα χαμένα...

μες τα χαμένα...

για τα χαμένα...

στρέφω αλλού τα μάτια μου.

με πονάει η εικόνα σου...

Ήρθα πάλι εδώ...

έχω ανάγκη να μυρίσω, γνώριμες μυρωδιές.

πλεγμένες με καυσαέριο

και ιδρώτα καλοκαιριού.

η κραυγή μου σιωπηλή...

χτυπάει συναγερμό,

χωρίς κώδικες.

ο αναστεναγμός βαθύς κι αρρωστημένος,

φουρνέλο, σε νταμάρι απόγνωσης.

που σεργιανάς και δεν μ΄ ανταμώνεις?

Αργά κινείται η ζωή...

πάλι ψάχνω στα κάστρα, ν αγγίξω το Θεό.

περνάω πύλες,

ανεβαίνω λόφους,

αναπνέω χωρίς πνευμόνια

και οραματίζομαι το τίποτα.

γρήγορα φεύγει η ζωή...

Θα ρθεις...

λεγεωνάριος ενός θυμού

να αγωνιστείς για χαμένα κεκτημένα.

στη μάχη του πανικού σου,

θα βάζω στοιχήματα.

και στην απώλεια του παραδείσου,

θα αφιερώσω ποιήματα.